پیامبران برای از بین بردن ظلم و یاری رساندن به مظلومان قیام کرده و در این راه به مبارزه با مستکبران زمان خود پرداخته‌اند.

پیامبر رحمت حضرت محمد (صُلَّی الَلهْ عُلَیًهِ وُ آلِه وُ سُلَمً) نیز در طول سالهای رسالت خویش هرگز پذیرای باطل نشد و از تحریم اقتصادی دشمنان نهراسید و در انجام هیچ ‌یک از مراحل رسالت خود تن به سازش با دشمنان، مستکبران و ظالمان نداد و برای از بین بردن آنان تلاش نمود.

حسین بن علی (علیه‌السلام) از قول هند بن ابی هاله درباره راه و رسم پیامبر (ص) چنین می‌فرماید:

دنیا و آن‌ چه در آن است او را به خشم نمی‌آورد، اما وقتی حقی پایمال می‌شد، از شدت خشم کسی او را نمی‌شناخت و از چیزی پروا نداشت تا آن که حق را یاری کند و احقاق حق نماید هیچ‌گاه برای خود خشمگین نمی شد و برای خود چیرگی نمی‌خواست. پیامبر(ص) به شدت مردم را از نزدیکی به دشمنان، ستمگران و حاکمان جابر نهی نموده و فرموده است:

بپرهیزید از این که کارگزار و یا کارمند دستگاه ستم باشید، زیرا نزدیک‌ترین شما به درگاه سلطان و حواشی او دورترین شما از خداوند متعال است.

مقابله با استکبار به معنای دوری و نفی هرگونه خودبینی، گردنکشی و تعدی به حقوق دیگران است.
استکبار چهره‌ های گوناگون دارد و مقابله با این خوی ناپسند و مذموم در سیره پیامبر(ص) و ائمه هدی(علیهم السلام) به وضوح جلوه‌گر است و باید با آن به هرگونه‌ای که نمایان شده مبارزه کرد. در حال حاضر استکبار در قالب تحریم اقتصادی جلوه‌گری کرده است و باید با آن در این جبهه مبارزه کرد. چرا که در غیر این صورت مستکبران حرمت و عزت و شرافت دینی و انسانی ملت مسلمان را به تباهی می‌کشانند و جهان از ظلم و ستم لبریز می‌شود.

خوی استکبار انسان را می‌میراند و شخص را آن‌چنان پلید و زشت می‌سازد که از هر حیوانی پست‌تر شده و بروز خصلت حیوانی مانع از اوج‌گیری و رسیدن به کمال می‌گردد. وجود ذره‌ای از کبر در وجود انسان کافی است که او را به تباهی کشانده و او را به پست‌ترین درجات تنزل دهد به همین جهت است که از رسول خدا (ص) روایت شده است:

هرکه به اندازه یک دانه خردل به دلش کبر باشد به بهشت نمی‌رود.